a wszystko to w 1829 roku . Takich jak wczorajszy "potop" to pewnie nie zauważano .
I ta z 1829 to była powódź 1000 lecia - a nazwano tak tę z 2001 . Słowa i zdarzenia się dewaluują.
Powódź z 1829 - opis
Jedna z największych powodzi z jaką przyszło się zmierzyć mieszkańcom Gdańska i delty Wisły, miała miejsce w 1829 r. Nikt nie przypuszczał, iż zima 1828/1829 przyniesie taką klęską. Jednak po okresie temperatur, dochodzących do -30 stopni Celsjusza i wyjątkowych opadach śniegu, w marcu przyszła nagła zmiana pagody. Gwałtowny wzrost temperatur dotknął rejon dolnej Wisły. Odwilż ogarnęła również obszary górnej Narwi i Wkry. Wezbrane wody tamtych rzek spłynęły ku Wiśle i spowodowały błyskawiczny wzrost jej stanu w okolicach Warszawy. Lody ruszyły i parły w dół rzeki, której poziom w ciągu kilku godzin podniósł się o cztery metry. Wkrótce pod naporem wezbranego żywiołu zawalił się most w Toruniu. Pierwsze sygnały o nadciągającym nieszczęściu w postaci pękania wałów przeciwpowodziowych gdańszczanie zlekceważyli, licząc iż w najbardziej pesymistycznym wariancie wody zaleją co najwyżej obszar rolniczych Żuław.
W nocy z 8 na 9 kwietnia 1829 r. stało się najgorsze. Nad Zatokę Gdańską nadciągnął znad wybrzeży Anglii potężny atlantycki orkan, prędkość wiatru dochodziła d0 200 km/godz. Wody z morza naparły na ujście Wisły, uderzając w pochód lodów i hamując ich spływ. Spiętrzone zatorem lodowym wody Wisły naparły na wały przerywając je na przestrzeni od Torunia po Tczew w około 80 miejscach. Był ranek 9 kwietnia gdy w dół delty Wisły runął żywioł, pędząc 10 tys. m.sześć. wody na sekundę, dwa razy więcej niż niosła z sobą Odra podczas znanej nam powodzi z lata 1997 r.
Katastrofalna powódź objęła błyskawicznie cały rejon Żuław Wiślanych. Wieczorem jej pierwsza fala dotarła do Gdańska. Szeroka fala nadciągnęła doliną rzeki. Żywioł rozerwał zamknięte wrota Kamiennej Śluzy która przegradzała nurt Motławy. Wody wlały się przez przerwy w szańcach i południowych bramach. Rwący potok zaczął wypełniać ulice i zaułki najbliżej położonej dzielnicy-Dolnego Miasta. Woda zaczęła zalewać Główne Miasto. Kiedy następnego dnia rankiem rozpoczęła się narada u burmistrza Joachima H.Weickhmanna, w Ratuszu Głównomiejskim, pod wodą znalazły się już pierwsze dwa stopnie wejściowe schodów prowadzących do budynku. Wkrótce Śródmieście położone nad brzegami Motławy i kanału Raduni zostało zalane aż pod dachy domów. Z wody sięgającej do wysokości blisko trzech metrów wystawała tylko górna część cokołu, na którym stoi dzisiaj gdański Neptun. Całe Dolne Miasto znalazło się pod wodą sięgającą do wysokości drugiego piętra. Wyspa Ołowianka na Motławie zniknęła zupełnie pod wodą. Wielkie zagrożenie stanowiły składy drewna, które spływając z silnym prądem powodowały taranowanie różnych urządzeń portowych i już częściowo zatopionych budynków. Najtragiczniejsze okazało się trzecie i ostatnie udzerzenie Wisły, które spowodowało zniesienie do morza części wsi Wisłoujście. Oparła się żywiołowi jedynie twierdza, ale i tam woda sięgnęła do wysokości metra ponad powierzchnię dziedzińca. Nie znalazły się pod wodą jedynie części miasta położone na wzniesieniach tj. głównie zachodnia część ówczesnego Gdańska.
Wezbrane wody ustąpiły dopiero 28 kwietnia
